[skirret (EN)]
Suikerwortel komt oorspronkelijk uit Azië en groeit in het hele gebied tussen de Kaukasus en Siberië. Traditioneel werd suikerwortel veel als wilde groente geplukt in Rusland.
Ook de Romeinen kenden suikerwortel, het werd door keizer Tiberius opgenomen in de keizerlijke keuken omdat hij de smaak zeer waardeerde. Ook Karel de Grote wou de plant perse in zijn tuinen. De picten, een schots volk ten tijde van de Romeinen, aten eveneens suikerwortel en gebruikten het als zoetstof. Suiker was toen een duur luxemiddel.
Suikerwortel is een wintervaste, doorlevende schermbloemige, die door insecten zeer gegeerd is voor zijn nectar. Suikerwortel gedijd op vele types grond en kan zowel zon als halfschaduw verdragen. Wel gedijen de planten best op een zonnige plek in vochtige, met compost verrijkte, losse grond. De witte bloemschermen verschijnen in de zomer op ca. 1 meter hoge bloemstengels. In de winter sterven de bovengrondse delen van de plant af.
Plant suikerwortel op een plantafstand van ongeveer 40 centimeter. Eventueel kan je de bloemstengels die in de zomer tevoorschijn komen wat stutten zodat ze niet omvallen door wind. Zodra het loof is afgestorven kan geoogst worden. Je oogst suikerwortel pas wanneer je hem nodig hebt. Laat de andere wortels gewoon aan de plant in de grond zitten. Dit is de enige manier om de wortels lekker vers te houden.
De wortels zijn zo dik als een vinger en worden klaargemaakt zoals pastinaak. Ze smaken net zoals pastinaak maar veel zoeter. Schrob de wortels gewoon wat af als je ze wil eten, ook kunnen ze na het koken gemakkelijk afgepeld worden. Rauw kan je de wortels eten als een smakelijk zoete snack. Of kort koken en dan frituren, het zijn dan de meest verslavende chips die ik ken. Suikerwortel word ook gebruikt als zoetmaker van bier en wijn.
Planten in pot (P9) zijn het ganse jaar leverbaar